Οι μύθοι της Αλλαγής και του Εκσυγχρονισμού

        Για τρεις δεκαετίες η Ελλάδα ζει ως πολιτική πραγματικότητα δύο μύθους : την Αλλαγή και τον Εκσυγχρονισμό.

        Και οι δύο μύθοι εκπορεύονται από την ίδια παράταξη που αυτάρεσκα αυτοαποκαλείται «δημοκρατική» και «προοδευτική».

        Ο μύθος της Αλλαγής δημιούργημα της δεκαετίας του 70 αφού εξαπάτησε τη μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού οδήγησε στη χαμένη δεκαετία του '80. H Ελλάδα υπέστη τη μεγαλύτερη πολιτική και οικονομική φθορά σε καιρό ειρήνης κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα.

        Οι πρωταγωνιστές της δεκαετίας του '80, μπροστά στα αδιέξοδα που δημιούργησαν ανάπλασαν το μύθο της Αλλαγής και τον μετέβαλαν σε μύθο του Εκσυγχρονισμού κατά τη δεκαετία του '90. Κατάφεραν έτσι να παραπλανήσουν μεγάλο τμήμα του Λαού και να παραμείνουν στην εξουσία έστω και με ελάχιστη διαφορά ψήφων.  Τελικά, ωστόσο, δεν κατάφεραν παρά να αποδείξουν έμπρακτα στον Ελληνικό Λαό τη δεύτερη εξαπάτηση.

        Διότι κατά την τελευταία αυτή δεκαετία μόνο εκσυγχρονισμός δεν έγινε στη Χώρα. Αντιθέτως μάλιστα, υπήρξε, σε σημαντικά σημεία, εθνική, κοινωνική, οικονομική και πολιτική οπισθοδρόμηση.

        Για πρώτη φορά από την ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους έχει επιλεγεί συνειδητά ως πολιτική ο πλουτισμός των ελαχίστων σε βάρος των πολλών. Ο κοινωνικός ιστός έχει θρυμματισθεί. Το οργανωμένο έγκλημα έχει κατακλύσει τη Χώρα. Η ανεργία εκτινάχθηκε στα ύψη. Τα προβλήματα συσσωρεύονται και μετατίθενται στο αύριο. Η Κυβέρνηση στέκεται μπροστά στα κοινωνικά προβλήματα άλλοτε με αδιαφορία και άλλοτε με πανικό.

        Η Παιδεία και η Υγεία, θεμέλια της ζωής του Έθνους και του Λαού είναι σε τραγική κατάσταση. Ποτέ η απόστασή μας από το μέσο ευρωπαϊκό όρο δεν ήταν μεγαλύτερη.

        Η Δημόσια Διοίκηση, έρχεται κάθε στιγμή σε αντίθεση και σύγκρουση με τους πολίτες.

        Η Δικαιοσύνη αμφισβητείται.

        Το σύστημα ασφάλισης οδηγείται σε αδιέξοδο, ενώ οι κυβερνώντες μεταθέτουν τη λήψη αποφάσεων από τον τρόμο του πολιτικού κόστους. Οι αγρότες βρίσκονται σε κατάσταση απόγνωσης. Η διαφθορά έχει διαποτίσει κάθε τομέα της ζωής και κάθε δραστηριότητα. Ένα μέρος του πληθυσμού έχει φθάσει να τη δέχεται ως φυσικό φαινόμενο της εθνικής μας ζωής. Απίθανα διαπλεκόμενα συμφέροντα έχουν θεριέψει γύρω και μέσα στην κυβερνώσα ομάδα και κυβερνούν τους «κυβερνώντες».

        Πως και ποια ιδέα εκσυγχρονισμού μπορεί να συνδέεται ή να εκφράζει αυτές τις καταστάσεις ;

        Η πολιτική ζωή πάσχει από αγκύλωση. Το πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα έχει εκφυλισθεί σε μονοκρατορία ενός αφανούς περιβάλλοντος που κατευθύνει η υπόγεια διαπλοκή. Η αδιαφάνεια είναι πρωτοφανής. Όταν η διαφθορά ανακαλύπτεται η κυβερνώσα ομάδα προκαλεί να καταγγελθεί στη δικαιοσύνη. Όταν η δικαιοσύνη επεμβαίνει, υβρίζεται. Η υπεροψία της εξουσίας παραπέμπει σε συμπεριφορές μη δημοκρατικών καθεστώτων. Η πλειοψηφία του Λαού αποστασιοποιείται από την πολιτική και αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο σήμα κινδύνου για την πολιτική και τη δημοκρατία.

        Αλλά δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχει έξοδος από αυτή την πολύπλευρη κρίση. Η δημοκρατία πάντα έχει πολλές εξόδους. Η επανάσταση συνείδησης των πολιτών μπορεί να μας βγάλει από το ψέμα του δήθεν εκσυγχρονισμού και να στρέψει τη Χώρα στο δρόμο  του Μέλλοντος.