Δεν υπάρχει χώρος για άλλους μύθους

Πολίτες & Πολιτικοί να δώσουμε όρθιοι την μάχη του μέλλοντος

        Για τρεις δεκαετίες η Ελλάδα ζει ως πολιτική πραγματικότητα δύο μύθους : την Αλλαγή και τον Εκσυγχρονισμό.

        Και οι δύο μύθοι εκπορεύονται από την ίδια παράταξη που αυτάρεσκα αυτοαποκαλείται «δημοκρατική» και «προοδευτική».

        Ο μύθος της Αλλαγής δημιούργημα της δεκαετίας του 70 αφού εξαπάτησε με μεγάλη επιτυχία τη μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού οδήγησε στη λυπηρή πολιτική δεκαετία του ΄80 και η Ελλάδα υπέστη τη μεγαλύτερη πολιτική, κοινωνική και οικονομική φθορά και ζημιά σε καιρό ειρήνης κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα.

        Οι θεμελιώδεις πρωτεργάτες της δεκαετίας του '80, μετεξελίσσουν το μύθο της Αλλαγής σε μύθο του Εκσυγχρονισμού. Παραδέχονται έμπρακτα το κατάντημα του ΄80 και τίθενται επικεφαλής του «εκσυγχρονισμού του '90». Εξακολουθούν έτσι επωφελούμενοι ευνοϊκών γι' αυτούς συγκυριών να εξαπατούν μεγάλο τμήμα του Λαού και να παραμένουν στην εξουσία έστω και με ελάχιστη διαφορά ψήφων.

        Και δίδεται έτσι η ευκαιρία στην κυβερνώσα ομάδα να αποδείξει έμπρακτα στον Ελληνικό Λαό τη δεύτερη εξαπάτηση.

        Διότι η τελευταία δεκαετία που κυβερνούν μόνο εκσυγχρονισμός δεν έγινε στη Χώρα. Αντίθετα υπάρχουν σημαντικά σημεία εθνικής, κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής οπισθοδρόμησης.

      Η Εθνική οπισθοδρόμηση είναι προφανής. Η Ελλάδα περιθωριοποιείται συνέχεια.

     Η κοινωνική και οικονομική οπισθοδρόμηση είναι αποθητή στην καθημερινή ζωή όλου του Λαού. Για πρώτη φορά από την ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους πριν δυο αιώνες έχει επιλεγεί συνειδητά ως πολιτική ο πλουτισμός των ελαχίστων σε βάρος του συνόλου. Ο κοινωνικός ιστός κινδυνεύει να θρυμματισθεί. Ανεξέλεγκτη επιβολή οργανωμένου εγκλήματος έχει κατακλύσει τη Χώρα. Η υψηλότερη ανεργία και πληθωρισμός της Ευρώπης. Η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τα κοινωνικά προβλήματα άλλοτε με αναισθησία και άλλοτε με πανικό. Πολλές φορές το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζεται αναίσθητα ή πανικόβλητα ανάλογα με την αλλαγή του αρμόδιο Υπουργού.

     Η Παιδεία και η Υγεία, θεμέλια της ζωής του Έθνους και του Λαού είναι σε τραγική κατάσταση. Ποτέ η απόστασή μας από το μέσο ευρωπαϊκό όρο δεν ήταν μεγαλύτερη.

     Η Δημόσια Διοίκηση, ερχόμενη κάθε στιγμή σε αντίθεση και σύγκρουση με τους πολίτες, έχει τη νοοτροπία όχι του υπηρετείν τον πολίτη, αλλά ο πολίτης να την υπηρετεί.

     Η Δικαιοσύνη προβληματίζει τη συνείδηση όλων πάντα ως αργή και συχνά αναποτελεσματική.

     Το σύστημα ασφάλισης καταρρέει, ενώ οι κυβερνώντες είναι παράλυτοι άλλοτε από το φόβο των συνεπειών και άλλοτε από τον τρόμο του πολιτικού κόστους. Οι αγρότες βρίσκονται σε μόνιμη εμπόλεμη κατάσταση με την Κυβέρνηση. Η διαφθορά έχει διαποτίσει κάθε τομέα της ζωής και κάθε δραστηριότητα. Ένα μέρος του πληθυσμού έχει φθάσει να τη δέχεται ως φυσικό φαινόμενο της εθνικής μας ζωής. Αν αυτό συνεχισθεί η κοινωνία μας θα οδηγηθεί σε ηθικό θάνατο. Απίθανα συμφέροντα έχουν θεριέψει γύρω και μέσα στην κυβερνώσα ομάδα και κυβερνούν τους «κυβερνώντες».

        Πως και ποια ιδέα εκσυγχρονισμού μπορεί να συνδέεται ή να εκφράζει αυτές τις καταστάσεις ; Πως τολμούν να λένε ή ακόμη και να διανοούνται ότι όταν η Ελληνική Κοινωνία στήριζε την Αλλαγή ή τον Εκσυγχρονισμό είχε υπόψη της αυτό το κατάντημα;

        Η πολιτική ζωή πάσχει από έντονη κατάσταση αγκύλωσης ή οπισθοδρόμησης. Στη χώρα το πολιτικό σύστημα λειτουργεί χωρίς σημεία ελέγχου ή ισορροπιών όπως αρμόζει σε κάθε σύγχρονη δημοκρατία. Το  πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα έχει εκφυλισθεί σε μονοκρατορία ενός αφανούς περιβάλλοντος. Η αδιαφάνεια είναι πρωτοφανής. Το Σύνταγμα και ο Κανονισμός της Βουλής διακωμωδούνται διότι ουδέποτε τηρείται το πνεύμα των νόμων. Η διάκριση των εξουσιών είναι προβληματική. Η πλειοψηφία της Βουλής εκβιαζόμενη από την κυβερνώσα ομάδα καταδυναστεύει τη μειοψηφία της αντιπολίτευσης. Όταν η διαφθορά ανακαλύπτεται η κυβερνώσα ομάδα προκαλεί να καταγγελθεί στη δικαιοσύνη. Όταν η δικαιοσύνη επεμβαίνει, υβρίζεται. Μια μικρή κυβερνώσα ομάδα εκβιάζει την πλειοψηφία του μεγαλύτερου κόμματος που ούτως ή άλλως είναι μειοψηφία στο Λαό. Η υπεροψία της εξουσίας έχει ξεπεράσει συμπεριφορές μη δημοκρατικών καθεστώτων. Η πλειοψηφία του Λαού αντιλαμβανόμενη το κατάντημα απεχθάνεται πλέον την πολιτική. Αυτό είναι το μεγαλύτερο σήμα κινδύνου για τη δημοκρατία.

        Αλλά δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχει έξοδος από αυτή την πολύπλευρη κρίση. Η δημοκρατία πάντα έχει πολλές εξόδους. Τόσες όσοι είναι οι ενεργοί πολίτες. Μόνο η επανάσταση συνείδησης των πολιτών μπορεί να μας βγάλει από το ψέμα του δήθεν εκσυγχρονισμού και να γυρίσει τη Χώρα στο δρόμο  του Μέλλοντος.

      Στις σκέψεις μου αυτές είναι προφανής μια ιδιομορφία. Δεν υπάρχει αναφορά σε όνομα προσώπου ή πολιτικού σχηματισμού. Υπάρχει αναφορά μόνο σε καταστάσεις και προβλήματα. Διότι η αντιμετώπιση τους είναι υπέρτατος σκοπός και λόγος ύπαρξης της Πολιτικής. Και επιπλέον οι άνθρωποι που μας οδήγησαν εδώ πέρασαν από τη φάση του πολιτικού αντιπάλου. Είναι τραγικές φιγούρες ενός ημίφωτος πολιτικής χρεοκοπίας. Τα μόνα ονόματα που αναφέρονται είναι η Ελλάδα και Ελληνικός Λαός στο όνομα των οποίων οφείλουμε Πολίτες και Πολιτικοί να σταθούμε όρθιοι και να δώσουμε τη Μάχη του Μέλλοντος.

       Μετά τις ζημιές της «Αλλαγής» και του «Εκσυγχρονισμού», της μεγαλύτερης πειρατείας πολιτικής έννοιας στη σύγχρονη Ελλάδα, δεν υπάρχει χώρος για άλλους μύθους...